Month: September 2015

 در صحنه پایانی «کابوس جدید وس کریون» (1994) یا همان قسمت هفتم «کابوس در خیابان اِلْم» نانسی که به همراه فرزندش دیلن از چنگال فردی کروگر گریخته است، فیلمنامه‌ای کنار تخت پیدا می‌کند. همان فیلمنامه‌ای که وس کریون در این فیلم در فیلم قصد ساختنش را داشته و درواقع فیلمنامه قسمت هفتم است. دیلن از مادرش می‌خواهد برای او داستانی تعریف کند، همانطور که وس کرین در فیلمنامه نوشته و مادر همچنان که پسرش را در آغوش دارد شروع می‌کند به خواندن همان فیلمنامه. آنچه نانسی می‌خواند شرح اولین سکانس فیلم است و پس از توضیحاتی درباره مردی که دارد چنگال فردی کروگر را می‌سازد، نانسی جمله‌ای را بر زبان می‌آورد که انگار عصاره‌ی تمامی فیلم‌های وس کریون و به شکلی باور کریون از ساختن فیلم‌های ترسناکش باشد: «چهره‌هایی در تاریکی نشسته‌اند و آماده هستند که بخندد یا جیغ بکشند.» کریون می‌دانست، بهتر از هر کس دیگری می‌دانست که سینمای وحشت و مخصوصا آن گونه فیلم‌های ترسناکی که او می‌سازد برای تفریح ساخته می‌شوند و فیلم‌هایی هستند که بیننده یا به آنها می‌خندد و یا واقعا می‌ترسد و جیغ می‌کشد. کریون می‌دانست که این سینما درواقع محلی است برای تفریح بیننده و حتا بیننده‌ای که هیچ بخشی از قصه را باور نمی‌کند هم با خندیدن دارد از فیلم لذت می‌برد. کریون در واقع در تمام مدت چهل و اندی سالی که در سینما فعال بود، با همین هدف فیلم می‌ساخت و برای همین مخاطب فیلم می‌ساخت: مخاطبی که برای تفریح به سینما می‌رود و کاری به هنر سینما ندارد و دوست دارد در سینما مثل سیرک به وجد بیاید و بترسد و بخندد و تفریح کند. دقت و توجه به اینکه وس کریون برای چه مخاطبی فیلم می‌ساخت شاید برای درک فیلم‌های او (نه اینکه موضوعی پیچیده را بیان کنند) و اینکه چرا محبوب شدند مهم است. وس کریون با فیلم‌هایش مخاطب و سینما را به سال‌های اولیه خود برمی‌گرداند، به دورانی که سینما بخشی از سیرک بود و هنوز سالن‌های سینما ساخته نشده بودند و هنوز سینما هنر محسوب نمی‌شد. کریون دوست داشت سینمایش گوشه‌ای از یک سیرک مفرح باشد و در تاریکی آن بیننده‌اش را بخنداند و به جیغ کشیدن وادارد. Continue Reading “سیرک وحشت – درباره‌ی سینمای وحشت وس کریون”