میلچو مانچفسکی با فیلم اولش یعنی «پیش از باران» با آن روایت غیرخطی جذابش توجه‌ها را معطوف خود کرده بود. فیلم «خاک» (دومین فیلم بلند او) از طریق چند داستان نگاهی به سه موقعیت تاریخی (از نیویورک معاصر گرفته تا غرب وحشی و مقدونیه تحت سلطه عثمانی) می‌اندازد. Continue Reading “شیطنت با تاریخ – خاک ساخته میلچو مانچفسکی”
شبح سرگردان – داستان یک شبح ساخته دیوید لوری
«- منتظر کسی هستم. / – کی؟ / – یادم نمی‌آید.» این دیالوگ کوتاهی است که بین دو روح یا شبح در فیلم «داستان یک شبح» ساخته‌ی دیوید لوری رخ می‌دهد. فیلمی غریب درباره بسیاری از موضوعات حیاتی بشر، موضوعاتی که انسان اگر کمی از روزمرگی فاصله بگیرد و به اندیشه فرو برود محال است به آنها توجهی نکند و فکر و ذکرش مشغول آنها نشود. Continue Reading “شبح سرگردان – داستان یک شبح ساخته دیوید لوری”
سیمای زنی در دوردست – نگاهی به سینمای هونگ سانگ-سو
هونگ سانگ-سو، کارگردان 57 ساله اهل کره جنوبی این روزها با چنان سرعتی فیلم می‌سازد که فقط می‌شود با دوران اولیه فیلمسازی ژان لوک گدار مقایسه‌اش کرد، همان زمانی که گدار «از نفس افتاده» و «سرباز کوچک» را در یک سال ساخت و یا «دو سه چیزی که از او می‌دانم»، «زن چینی» و «آخر هفته» را هم در یک سال ساخت. سانگ-سو سال 2017 سه فیلم ساخته و هنوز سال تمام نشده. Continue Reading “سیمای زنی در دوردست – نگاهی به سینمای هونگ سانگ-سو”
همچون شعر سپید – در جستجوی مینیمالیسم در سینمای کلر دنی
سینمای مینیمالیستی شاید عریان‌ترین شکل سینما باشد. سینمایی که اتکای خود را از داستان‌های پرفراز و نشیب برداشته، از بازی‌هایی که به چشم می‌آیند دور شده، ترفندهای اکسپرسیو سینمایی را به حداقلِ ممکن تقلیل داده و نتیجه کاری است با فاصله بعید از سینمای رایج هر کشوری. فیلم مینیمالیستی کمترین فاصله را با فیلم‌های قصه‌محور دارد -هرچند قصه دارد- و بیشتر لحن و مودی دارد که در شعر آسان‌تر می‌شود پیدایش کرد، مثلا در شعر سپید. Continue Reading “همچون شعر سپید – در جستجوی مینیمالیسم در سینمای کلر دنی”
جسدهای مدفون در دیوار – سیکاریو ساخته دنی ویلنو
پس از تماشای «سیکاریو» ساخته‌ی دنی ویلنو با خودت می‌گویی شاید دیگر وقتش باشد درباره استفاده از نمای هوایی از شهرها و مناظر در فیلم‌های تریلر مقاله‌ای بلند نوشت؛ استفاده از این نماهایی که اغلب با «دِرون» گرفته شده‌اند و در آن لنز دوربین همچون ناظری تمام‌بین به زمین نگاه می‌کند به صورت ترجیع‌بند در تعدادی از فیلم‌ها و سریال‌های سال‌های اخیر استفاده شده است. Continue Reading “جسدهای مدفون در دیوار – سیکاریو ساخته دنی ویلنو”
ترس‌افکنی – محبوسان ساخته دنی ویلنو
«محبوسان» ساخته‌ی دنی ویلنو فیلمی داستانگوست و داستانی که تعریف می‌کند هم چندان داستان تازه‌ای نیست؛ آن هم در این روزها که موضوع کودک‌ربایی انگار به برگ طلایی بسیاری از فیلم‌های سینمایی و سریال‌های تلویزیونی مثل «قتل» و «بر فراز دریاچه» بدل شده است. اما آرون گازویکوفسکی (فیلمنامه‌نویس) و دنیس ویلنو (کارگردان) در «محبوسان» تصویری نو از این ماجرای تکراری ارائه می‌دهند. Continue Reading “ترس‌افکنی – محبوسان ساخته دنی ویلنو”
مرد تکثیرشده – دشمن ساخته دنی ویلنو
فیلم «دشمن» ساخته دنی ویلنو با نمایی عجیب پایان می‌گیرد و تا معنای این نمای پایانی را درک نکنیم، نمی‌توانیم به راحتی درباره فیلم قضاوت کنیم. ماجرای فیلم درباره معلم تاریخی به نام آدام است که یک روز فیلمی می‌بیند و متوجه می‌شود یکی از بازیگران نقش فرعی فیلم شباهت عجیبی به او دارد. این مرد آنتونی است و پس از دیدار دو نفر و اتفاقات مختلفی که برای آنها رخ می‌دهد فیلم در جایی پایان می‌گیرد که آدام جای آنتونی را گرفته و در اتاق خوابش با عنکبوتی عظیم‌الجثه روبرو می‌شود. Continue Reading “مرد تکثیرشده – دشمن ساخته دنی ویلنو”
گام برداشتن به ظلمت شب – جایگاه بیگانه‌های جیمز کامرون در مجموعه بیگانه
«آینده از آن ترسوها نیست، از آن دلیرهاست… فضاپیمای چلنجر ما را به سمت آینده می‌کشاند، و ما راه آنها را ادامه می‌دهیم.» این بخشی از سخنرانی معروف رونالد ریگان پس از انفجار فضاپیمای چلنجر است که در تاریخ 28 ژانویه 1986 به فضا پرتاب و تنها پس از 73 ثانیه منفجر شد و هر هفت سرنشینش کشته شدند. جیمز کامرون فیلمنامه فیلم «بیگانه‌ها» را که سال 1986 اکران شد چند سال قبل نوشته بود، یا بهتر است اینطور بگوییم که نوشتن فیلمنامه را یکی دو سال پیشتر شروع کرده بود. Continue Reading “گام برداشتن به ظلمت شب – جایگاه بیگانه‌های جیمز کامرون در مجموعه بیگانه”
پنهان در برف – شکارچیان ساخته تئو آنگلوپولوس
تئو آنگلوپولوس، نامی که با زیبایی گره خورده است، نامی یادآور شکوه بصری و سمعی سینما، نامی یادآور بزرگان سینمای پیش از خودش همچون سرگی آیزنشتاین و دیوید وارک گریفیث، نامی یادآور اوج و غنای سینمای مدرن، نامی که جدا کردنش از سینمای آرام، برداشت‌های بلند و میزانسن‌های پیچیده جدانشدنی است. تئو آنگلوپولوس نامی است مترادف با سینما، سینما به عنوان هنر، هنری ریشه گرفته از فرهنگ و تاریخ، نامی که چند سالی است دیگر در کنار ما نیست، اما هنوز یادآوری لحظات ناب سینمایش، سینمادوست‌ها را دگرگون می‌کند. Continue Reading “پنهان در برف – شکارچیان ساخته تئو آنگلوپولوس”