سینمای مینیمالیستی شاید عریان‌ترین شکل سینما باشد. سینمایی که اتکای خود را از داستان‌های پرفراز و نشیب برداشته، از بازی‌هایی که به چشم می‌آیند دور شده، ترفندهای اکسپرسیو سینمایی را به حداقلِ ممکن تقلیل داده و نتیجه کاری است با فاصله بعید از سینمای رایج هر کشوری. فیلم مینیمالیستی کمترین فاصله را با فیلم‌های قصه‌محور دارد -هرچند قصه دارد- و بیشتر لحن و مودی دارد که در شعر آسان‌تر می‌شود پیدایش کرد، مثلا در شعر سپید. Continue Reading “همچون شعر سپید – در جستجوی مینیمالیسم در سینمای کلر دنی”